Afscheid
Afscheidsrede van Pieternel
14 jaar geleden heb ik Carla leren kennen op een verjaardagsfeest. We raakten aan de praat en al snel waren we aan het keuvelen over de dingen die ons beider interesse hadden. Muziek maken, zingen en patchwork. Het contact is voor altijd gebleven.
Haar kinderen en Dirk waren haar grootste liefdes en passie. Ze was altijd op zoek naar materialen om de kinderen bezig te houden en ze te stimuleren in hun creativiteit. Kastjes opschilderen, jeans, quilts en knuffels maken met en voor de kinderen. Later de make-overs van de slaapkamers van de kinderen en altijd op zoek naar de juiste boeken om hen aan te moedigen veel te lezen en zo kennis te vergaren.
Jasper leest nog steeds graag en veel en Helene maakt ook prachtige werkstukken. Enkele weken geleden liet Carla me vol trots het cadeau zien, een doosje dat Helene heeft gemaakt voor haar als kerstcadeau. Zo ingenieus gemaakt is het doosje met flink wat fotootjes die op veel verschillende manieren zichtbaar worden o.a. door het schuiven van een lipje, of het openvouwen van een bloem of het openflippen van een versiering. In het doosje zat een mooie roze zelfgemaakte ketting voor mama. Ook in het door Jasper gemaakte Kerstornament van afgelopen jaar zie je de creativiteit en de perfectie die Carla haar kinderen heeft meegegeven .
Ze was altijd positief en zou nooit iets onaardigs hebben gezegd. Carla zag altijd het goede in de mens. Het zat gewoon in haar wezen om iedereen te behandelen op een fijne, eerlijke positieve manier. Carla had met haar lieve onbaatzuchtige karakter de gave om mensen rond zich te verzamelen die van haar gingen houden zoals Liliane die de laatste 5 jaar vaak meeging naar scans in het ziekenhuis en die steeds lekkere taarten en dessertjes voor haar maakte en waar ze veel mooie gesprekken mee heeft gehad
Samen gingen we regelmatig naar quiltbeurzen en stoffenwinkeltjes, en we zongen jaren bij het koor Mi Cara Canta waar ik het geluk had naast haar te mogen zitten en doordat zij zo’n prachtige stem had en de hoogste noten kon halen kon ik altijd meezeilen op haar stem. Er werden door een aantal vriendinnen regelmatig koffieochtenden georganiseerd en de koffie sessies bij Carla thuis waren altijd het indrukwekkends. Prachtig tafellinnen, mooi bestek, stijlvol servies. Altijd perfect. Alles had ze onder controle en met een geweldig gevoel voor decorum. Als Dirk thuis was zorgde hij op een grandioze manier voor de bediening.
Toen John en ik 5 jaar geleden naar Delft vertrokken was dat geen gemakkelijke stap voor mij en ik ben zoveel als mogelijk richting Mol blijven komen. Samen zijn we nog een tijdje naar de quiltlessen gegaan van Pionier bij Lisette. Ook zijn we steeds samen naar de workshops bloemschikken blijven gaan. We maakten onder de bezielende leiding van Rita de meest waanzinnig mooie bloemstukken. Wat een plezier hebben we toen altijd gehad.
Toen John 4 jaar geleden zijn intree rede hield was Carla er samen met Emilienne bij. Het grote gemak waarmee ze contact maakte met mijn vrienden in Delft was kenmerkend voor haar. Nu nog vragen regelmatig mensen hoe het met de charmante, knappe Belgische vriendin van me gaat. Ze maakte indruk
Bewonderingswaardig was ook de manier waarop ze omging met haar ziekte. Carla bleef hopen op een wonder en bleef positief in haar strijd. Carla wilde zo graag haar kinderen zien opgroeien en zelf meemaken dat ze gelukkige mensen zouden worden die hun plaats gevonden hadden in de maatschappij.
2 jaar geleden kreeg ik van Carla een quiltje met twee vrouwtjes erop geappliqueerd, met de tekst: Good friends are like old quilts. They rimple but they never lose their warmth. Het was voor mij het ontroerendste geschenk dat ik ooit van iemand heb gekregen.
Carla, je bent een warme, rustige vrouw die iedereen in zijn of haar waarde liet en daarbij bescheiden door het leven ging, nooit oordelend. lk ben dankbaar dat jij in mijn leven bent geweest. Ik hoop dat je vanuit de hemel toch nog een beetje over Dirk en de kinderen kunt waken.
Afscheidsrede van ‘de vriendinnen’
Liefste Carla,
Hier staan we dan, met z’n allen rondom jou. Verslagen van verdriet voor dit moment dat we angstvallig voor ons hebben uitgeschoven, bang voor wat komen zou. Vorige week maakte je de oversteek naar de andere kant, vandaag nemen we met veel hartpijn afscheid van jou. Carla, als Antwerpse charmante dame, volgde jij jouw grote liefde naar Mol. Jullie jonge gezin zocht zijn weg, midden in de stille Kempen. Terwijl Dirk, wegens zijn job, veel weg van huis was, ontfermde jij je liefdevol over je gezinnetje met 2 jonge kinderen. Jullie maakten samen van jullie mooie huis een warme thuis. Met opgroeiende kinderen, die minder aandacht vroegen, zocht je afleiding bij het koor en in je vrije tijd creëerde je de mooiste handwerkjes. Je had zoveel talenten. Het sociale leven gaf je een nieuwe vriendenkring en je voelde je goed in je nieuwe omgeving. Enkele jaren geleden sloeg echter het noodlot toe. Er stond jou een zware beproeving te wachten, geen terugweg meer. Je begon met tegenzin aan je laatste hoofdstuk van je leven. Je kreeg steun, je moest er nooit alleen voor staan. Dirk, jij was haar rots in de branding, haar ruggensteun, haar ‘Everything’. Jij stond altijd aan haar zijde en runde het hele huishouden. Niets was jou te veel. Bij elk bezoek zei Carla trots : Dirk doet alles voor mij, Dirk ziet mij graag, ik word zo in de watten gelegd. lk heb niet te klagen… Bedankt Dirk, je deed meer dan je best. Carla, je vriendinnen sloegen de handen in mekaar en stonden jou en je gezin bij, waar mogelijk was. Zo stond Liliane steeds klaar om met jou naar Turnhout te rijden voor de behandelingen in het ziekenhuis. Rita zorgde dat de natuur dicht bij jou bleef en creëerde de mooiste bloemstukken en ruikers. Pieternel, pendelde zonder na te denken tussen Delft en Mol om jou en familie te verwennen met overheerlijke maaltijden. Je vriendinnen bakten vele, vele wafeltjes, taarten, speculaas en pannenkoeken, maakten dessertjes en marsepein… Nooit zei je, dat hoef je niet te doen. Je bedankte hen iedere keer zo hartelijk en vroeg liefjes : Wat hebben jullie deze keer klaargemaakt? Je kon daarvan zo genieten. Je dankbaarheid was zo puur, zo echt en zo gemeend.
Toen je wereldje kleiner werd en de zorg groter, stonden Liliane, Rita en Pieternel, Dirk extra bij in de keuken. De diepvries werd wekelijks aangevuld met lekkers voor iedereen. Carla wist dat ze steeds op haar vriendinnen kon blijven rekenen. Jullie waren haar steun en haar rust, haar licht op de lange weg die ze zo moedig heeft gedragen. Vanaf dat moment was de opdracht, er gewoon zijn, laatste wensen proberen te vervullen, een glimlach op Carla haar mond toveren, luisteren, en even laten weten hoe moeilijk het was om te aanvaarden dat er geen terugweg was.
Carla, het bezoekje op zondag 16 januari van je vriendinnenclub voor je 56e verjaardag was een grote verrassing. Je genoot er intens van. Vol trots vertelde je wie er nog was langs geweest, toonde de kleurrijke bloemen en de lieve attenties. We huilden en lachten samen, we wilden zo graag beterschap. 14 dagen geleden, een prachtige zonnige dag, het was windstil en je keek verlangend naar buiten. Liliane en Rita maakten met jou de mooiste laatste wandeling van je leven. Met gesloten ogen genoot je van de frisse lucht en van de warme zonnestralen. Meermaals zei je : ‘ik geniet van de geur van moeder aarde; moeder aarde, ze ruikt zo goed, zo lekker.’ De dames belden aan bij je beste vrienden, en je nam zonder woorden afscheid. Dit moet voor jou een intens mooi moment zijn geweest. Daarom, bedankt Liliane, Pieternel, Rita en alle vrienden en vriendinnen, die haar hebben bijgestaan, en voor jullie belangeloze liefdevolle vriendschap.
Carla, vorige week waren de schitteringen in je ogen verdwenen, je kracht ebde weg. De Heer nam je bij de hand, het was goed geweest. Want ook de allermooiste sterren moeten gaan en afscheid nemen van dit wereldse leven, klaar voor een ander bestaan.
Carla, je bent bij het eeuwige licht, de pijn is verdwenen. Je zal echter voor altijd in ons hart blijven leven.
Pieternel, Liliane, Emilienne, Magda, Rita & Annelies
* We’ll meet again, don’t know where, don’t know when*
